Το έθνος που δεν αποκομίζει το μέγιστο από τα καλύτερα έργα των καλλιτεχνών του είναι εξ ορισμού ανόητο. Ο καλλιτέχνης είναι ένας από τους ελάχιστους που παράγουν. Ο καλλιτέχνης, ο αγρότης και ο τεχνίτης παράγουν πλούτο. Οι υπόλοιποι είναι απλοί μεταπράτες και τον καταναλώνουν. Η καθαρή αξία της καλής τέχνης για τον τόπο στον οποίο παράγεται έχει υπολογιστεί λογαριθμικά. [...] Όταν γινόταν η συζήτηση για την πώληση του έργου τού Χολμπάιν Η δούκισσα του Μιλάνου σε έναν Αμερικανό, η Αγγλία αγόρασε τον πίνακα έναντι τριακοσίων πενήντα χιλιάδων δολαρίων. Υπολόγισαν ότι πολλοί θα επισκέπτονταν το Λονδίνο για να δουν τον πίνακα, ότι τα έσοδα από τα εισιτήρια των ντόπιων επισκεπτών ήταν υψηλότερα από τους τόκους των χρημάτων. [...] Οι πίνακες, η γλυπτική και η αρχιτεκτονική αποδίδουν χρήμα. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για τη λογοτεχνία και για την ποίηση, δεδομένου ότι, όπου υπάρχουν οι πνευματικές προϋποθέσεις για την παραγωγή και τη διατήρηση της καλής γραφής, εκεί η κοινωνία είναι ευχάριστη και η αξία των ακινήτων ανεβαίνει. Ο κ. Φ. Μ. Χιούφερ έχει πει ότι η διαφορά ανάμεσα στο Λονδίνο και σε άλλες πόλεις βρίσκεται στο ότι "δεν υπάρχει κανένας που ζει στο Λονδίνο μόνο και μόνο επειδή θέλει να κάνει αρκετά χρήματα για να μπορέσει να ζήσει κάπου αλλού".